ՄԱՏՅԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹՅԱՆ - ԲԱՆ Ժ

ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ

Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽԱՒՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ

Ա 
Եւ արդ, քանզի միապէս մատնէ կորստեան
Ե'ւ զղջումնն ուժգնապէս, ե'ւ մեղանչելն մոլեգնաբար,
Զի թէ եւ աւտարացեղ իմն են ի միմեանց այլայլութիւնք նմանութեանցն,
Սակայն զկերպարանս երկաքանչիւրոցն առ միմեանս եդեալ`
Զմի եւ զնոյն վհատութեան ծնունդս արտադրեն.
Զի մինն զհզաւրին ձեռն իբր ապիկար թերահաւատէ,
Իսկ միւսն, ըստ նմանութեան քառոտանեաց պաճարեղինաց,
Յանզգայս եղեալ` զյուսոյն առասան խզէ,
Վասն որոյ, ընդ առաջնումն միշտ փաղաքշեալ, հանապազ խնդայ սատանայ,
Իսկ երկրորդաւն, ըստ նմանութեան լափլիզող, դժոխորովայն գազանի,
Իբր կերակրով` արեամբ պարարի:


Բ 
Եւ արդ, իբր զգանեալ բազմահարուածեան հեծանաւ
Եւ յափն մահու ժամանեալ,
Դոյզն ինչ դարձումն շնչոյ ընկալեալ
Եւ յոգի կենդանի եկեալ`
Կազդուրեցայց, պատսպարեցայց, կանգնեցայց,
Յարեայց յանկենդանականս կորստենէ,
Աւժանդակեալ Քրիստոսի ձեռամբն,
Որ գթածն է յամենայնի,
Ի բարերար յերկնաւոր Հաւրէն
Փրկութեան եւ բժշկութեան պտուղ ընձեռեալ
Ինձ` մեղուցելոյս, ախտացելոյս եւ մահացելոյս:
Եւ սկզբնաւոր ողբերգութեան այսր աղերսանաց
Զհաւատոցն շինուած կառուցից.
Քանզի եւ ոմն ի նախնեացն, սոքիմբք զինեալ,
Փոխեցաւ իսկոյն յանմահականն վիճակ վերին,
Զապաշխարութեանն դեղ ընկալեալ` ապաշաւանաց թոշակաւն
Զգրաւականն անեղծութեան աստէն ժառանգեաց:
Ի վեր, քան զորոց առաքեալ ընդ նմին ցուցանէ,
Որք, զհանդէսն մրցանակին յերկրի կատարեալ,
Ապագայիցն եւ երկնաւորացն յուսոյ հաւատացին
Եւ անտեսցին ճոխութեամբ փարթամացան:

Գ 
Նա զի եւ ի մահ մեղուցեալն,
Եւ ի մետաղս այսոցն կրկին ընկլուզեալն,
Եւ յանդունդս չարեաց սուզեալն
Ունի զայս նշոյլ փրկութեան կենաց`
Վերստին գտանել սովաւ ելս քաւութեան,
Իբր պարտաւորն աչաց անձրեւով յամենակալին գթութեանց
Կրկին բարգաւաճեալ երկիր, նուիրեալ Հոգւոյն Աստուծոյ,
Ամենահրաշ ծաղկաւէտ գտաւ:
Իսկ զխրախոյս տէրունի պաշտելի բանին յիշեալ առ սմին`
Զամենայն ինչ հնարաւոր է այնմ, որ հաւատայն,
Է զի եւ զչափն ընտրականացն բարեմասնութեան
Աստուծոյ հաճելեացն զննեալ աստանաւր`
Զայս պատկեր բանի ընկալաք նախնի գահերէց
Առ ի սրբութեանցն մոտ սովիմբ հանդերձել,
Առանց որոյ եւ ոչ Տէրն փառաց
Զիւրսն առ մեզ հրաշագործեաց զաւրութիւնս,
Եթէ ոչ նախ լծակից խնդրեաց
Բարերարութեանն իւրոյ զհաւատսն մեր:
Ուստի եւ կեանս ընձեռել զաւրէ
Ինքնիշխան բաւականութեամբ` առընթեր գոլով Աստուծոյ,
Քանզի` Հաւատք քո կեցուցին զքեզ,
Աւրհնաբանեալն Աստուծոյ բերան վկայեաց: 

Դ 
Քանզի արդարեւ սեռն տեսութիւն,
Եւ կատարեալ իմաստութիւն,
Եւ առ Աստուած ընտանութիւն,
Եւ բարձրելոյն ծանաւթութիւն
Հաւատոց մասն երջանիկ եւ ընտրեալ անուն,
Որ յարաձգեալ մնայ անվթար եւ անփակելի`
Պատուակից գոլով սիրոյ եւ յուսոյ:
Զի եթէ փոքու սերմանի գոյի`
Հատի մանանխոյ չափոյ նուաստի հաւատք
Զլերանց մեծութիւն փոխէ զաւրեղապէս ի սիրտս ծովու,
Ապա յիրաւի ընկալաք զսոյն սկզբնաշաւիղ առաջնորդ կենաց`
Աներկմիտ պաշտաւն առ Աստուած,
Որ զապառնիսն եւ զծածկեալսն
Առանց երկբայութեան ի հոգւոյն աչս տեսանէ
Երրորդութեանն փառատրելի անուամբն պատուեալ հաւատք`
Ընդ սիրոյն դասեալ եւ յուսոյ:
Զի թէ եւ զերիսն հատուածս առանձնաւորականս
Ի մի եւ ի նոյն խորհուրդ դիտեսցես,
Յաւէտ մեծասցիս նոքաւք ի յԱստուած,
Քանզի թէ հաւատաս ի նա` եւ սիրես,
Որով եւ յուսաս աներեւութից պարգեւաց նորին:
Նմա փա՜ռք յաւիտեանս:
Ամէն:

Ա 

Թե՛ զղջումն ուժգին և թե՛ մոլեգին 

մեղանչումը մեզ 

Կորստյան են մատնում հավասարապես: 

Թեպետև նրանք օտար եմ միմյանց և 

նմանությամբ իրարից տարբեր, 

Բայց եթե քննենք յուրաքանչյուրի 

էությունը մենք, 

Պիտի տեսնենք, որ նրանք երկուսն էլ 

մղում են մարդուն հուսահատության: 

Զի կասկածում է մեկը Հզորի ձեռքի 

զորությանն, 

Իսկ մյուսը չորքոտանի անասնի նման, 

անզգայաբար 

Խզում է հույսի առասանն իսպառ: 

Ուստի առաջնին միշտ փաղաքշելով` 

խնդում է սատանան, 

Իսկ երկրորդով լիզելով արյունն, իբրև կերակուր` 

Պարարվում է նա դժոխորովայն գազանի նման: 

Բ 

Արդ, բազմահարված բրով ծեծվածի և 

մահվան ափը հասածի նման 

Դույզն-ինչ շունչ դարձյալ և 

կենդանության ոգի առնելով` 

Պետք է զորանալ, կազդուրվել ու  կանգնել, 

Հառնել կորստից անկենդանական, 

Օգնություն առած Քրիստոսի ձեռքով, որ 

գո՜ւթ է տածում բոլորի հանդեպ. 

Նաև երկնավոր բարերար Հորից ձեռք 

բերեմ պտուղ փրկության և 

բժշկության 

Ինձ` մեղավորիս և ախտավորիս. 

Եվ սկսելով ողբերգությունն այս 

աղերսանքների, 

Ես հավատքի շենքը պիտի կառուցեմ: 

Զի ոմն նախնիներից հավատքով զինված` 

Փոխադրվեց իսկույն երկնային կյանքն 

անմահական. 

Ապաշխարության դեղն ընդունելով, զղջման միջոցով` 

Նա անկեղծության գրավականը 

ժառանգեց այստեղ, 

Առավել քան նրանք, որոնց նրա հետ 

առաքյալն է հիշատակում 

Որոնք երկրի վրա մրցման հանդեսներ 

կատարելով, 

Ապագա երկնավոր պարգևների հույսով` հավատացին 

Ու փարթամացան անտեսանելի 

ճոխություններով: 

Գ

Արդ, հի՛շենք այստեղ Տիրոջ պաշտելի 

խոսքը խրախուսիչ, 

Թե` «Ամենայն ինչ հնարավոր է նրան, ով հավատում է»: 

Եթե ընտրյալների աստվածահաճո 

բարեմասնությանց չափն այստեղ 

քննենք. 

Հավատքը պիտի գտնենք գերազանց, 

ամեն ինչից վեր, 

Քանզի նրանով կարող են մտնել սուրբ 

 խորանից ներս: 

Առանց հավատքի փառաց Տերն անգամ 

Չհաճեց ցույց տալ իր հրաշագործ 

զորությունը մեզ, 

Այլ նախ և առաջ իբրև լծակից իր 

բարերարությանը, 

Մեր հավատքը նա պահանջեց մեզնից: 

Նա՛ է մոտեցնում մարդուն Աստուծո, 

Կյանք ընձեռելով մեզ իր ինքնիշխան 

ընդունակությամբ, 

Զի օրհնաբանված Աստուծո բերանն էր, 

որ վկայեց, 

Թե` «Հավատքը քո փրկեց քեզե:

Դ 

Քանզի արդարև հստակ տեսողությունը, 

կատարյալ իմաստությունը, 

Մտերմությունն Աստուծո հետ և 

բարձրյալին ծանոթ լինելը 

Հավատքի մասն են – մի երջանիկ և 

ընտրյա՜լ բառ, 

Որ հարատևելով մնում է անվթար և 

անպարփակ, 

Պատվակից լինելով սիրո և հույսի: 

Զի մանանեխի ամենափոքրիկ հատիկի 

չափով հավատքը եթե Կարող է ծովի խորքը փոխադրել 

մեծամեծ լեռներ, 

Ապա ճիշտ է, որ կյանքի առաջնորդն այս նախաշավիղ` 

Հավատն ընդունեցինք որպես աներկմիտ աստվածապաշտություն: 

Սիրո և հույսի դասակից և Երրորդության 

փառատրելի անվամբ պատվված 

Այդ հավատքն է, որ հոգու աչքերով 

աներկբայորեն 

Տեսնում է ծածուկները բոլոր և ապագան: 

Քանզի այս երեք առանձին մասերն եթե 

միասին և նույն խորհուրդով դիտես, 

Նրանց շնորհիվ, Աստուծով պիտի հավետ ճոխանաս: 

Քանզի եթե հավատաս նրան, կսիրես 

նաև, 

Որով և կհուսաս նրա աներևույթ 

պարգևներին: 

Նրան փա՜ռք հավիտյանս. ամեն: