ՄԱՏՅԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹՅԱՆ - ԲԱՆ ԼԵ

ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ

Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽԱՒՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ

Ա 
Եւ արդ, Տէր զաւրութեանց,
Մեծութիւն ահեղ, անտարակոյս տեսաւորութիւն,
Կամք ամէնարձակ, առատութիւն անպակաս,
Ո՞վ ոք զաւրեսցէ տաւնել հանդիսիւ պարերգութեամբ
Ի միոյ կաթուածոյ ցաւղոյ քումդ բարութեան,
Որ ցանկ դեգերիս պատրաստել պատճառս հնարից իմում փրկութեան:
Եւ զոր մեծն է` գրեցից պատմել յապառնիսն:
Քանզի ոչ անուանեցար հրեշտակասէր`
Եւ որ զպետութիւնս նոցունց հաստատեցեր,
Այլ եւ զերկինս ղամբարաւք նոցին` զմատանց քոց գործ,
Ոչ գրեցեր երբէք ի սիրել զնոսա,
Այլ առեր ի պատիւ մեծաց գովեստից`
Առաջին դասեալ զմարդասիրութիւնն:
Վասն որոյ կրկին մեծացուցեր քեզ անուն անճառ` ի խորհուրդս սոսկալիս.
Զերկնայինս լուսակերպիցն կոչեցեր զնոսին
Սպասաւորս եւ գլխաւորս յատուկ մատակարարութեանց,
Իսկ զստորնային ծնունդս մահկանացուաց
Տիրական եւ աստուածական պաշտելի անուամբդ պերճացուցեր.
Անցեալ վերստին ըստ սահման կշռութեան չափոյ`
Լայնեցեր քեզ կտակս գրոց ճառից անբաւից
Զանապակ ծորմանն ծայրագունին վերնում բարութեանն:
Եւս եւ ի մարդանալդ քո` միդ յէութենէ,
Ոմանց` վասն ինքեանց, եւ կիսոց` վասն այլոց
Զեղեր առատութեամբ զտուրս կենաց, արուեստս բազմաւրինակս,
Սքանչելիս աստուածագործս, նշանս ճշմարտատեսիլս:
Որպէս զի թէ անդամալուծին` պակասելոյն ի հաւատոց,
Հոգաբարձացն առաջարկութեամբ զցոյցս յուսոյն` գթացեալ ողորմեցար,- 
Եւ ո'րչափ զաւրեսցէ առաւել բան քո ամենակար`
Առ ախտալից մարմնոյս մաքրութիւն աղաղակողիս հառաչման:
Քանզի արդարեւ մեծ են չափք հրաշից,
Քան զանմաքրեալս հոգի սուրբ հաստել,
Զլուացեալս պատկեր անտիրելի աղտոյ ներգործել,
Նա զի եւ երկրորդս, առաւելութեամբ յաւազանին շնորհ յաճախեալ,
Զփառսն հայրենի բարձրացուցանէ:


Բ 
Դու ես, Տէր, որ սրբես զմեզ,
Որպէս ընտրեցելոյն քոյ նախատպաւորեցեր` Մովսեսի:
Դու ես, որ ի մեղս եւ յանաւրէնութիւնս
Վերակացու եղեր տոհմին Յակոբայ,
Մինչ յեգիպտացւոցն երկրի ընդ խաւարն հեթանոսաց ընտանենային:
Դու ես, որ աւրէնսգէտ առնես զմեղաւորս ի ճանապարհի,
Ըստ բանի երգողին Դաւթայ:
Դու ես, որ փոխատրես զքարեղէն սրտից կարծրութիւն
Ի լոյծ կակղութեան մարմնոյ գոյութեան` բանի ընդունելութեան:
Դու ես, որ բաւես ընձեռել սիրտ այլ եւ ճանապարհ մի`
Երկնչել ի քէն զբովանդակ կենացն սահման:
Դու ես, որ տաս զերկիւղ քո ի միտս խստութեան`
Առ քեզ ուշ ունել հաւատովք, ըստ մարգարէիցն ձայնի:

Գ 
Զաւրհնեալ քո շրթանցդ զաշխարհաստեղծ բերանոյդ
Զաստուածեղէն անձրեւացդ զկեցուցանողդ կաթուած
Մատո' լսելեացս դրանց բացարան,
Որով զաւձին խորամանկութիւն բանսարկուին թունից բարձցես եւ բժշկեսցես:
Ամենակալդ ձեռաւք զխաւսականացս շարժողական գործի ըմբռնեալ`
Ազդեա' զաւրութիւն ձայնի,
Որ տաս բնաւից ընտրութիւն բանի,
Զի դաստիարակեալ զպատշաճականն`
Մի' յանդգնաբար խաւսելով իբր զնախնին` լքայց ի յուսոյդ
Եւ անբանութեան մատնեցայց` վանեալ յորսողէն:
Լուսաւորեա' վերստին զխաւարեցեալ հոգւոյս աչս
Կենդանաբաշխ աջոյդ կարկառմամբ,
Զի մի' համարձակութեանն շիջեալ լապտեր շնչմամբ վիշապին`
Ի ներքոյ գրուանին ստորածածկեցայց:
Բա'րձ զանաւրէնութիւնս իմ, Տէր, եւ ընկեա' ի խորս ծովու,
Որ է փոքր առակ մեծութեան քումդ անբաւութեան,
Ըստ մարգարէին, զիմս ընկղմել չարութիւն:
Կանգնեա' կործանեալս անձին նշան վստահութեան,
Զի մի' յուսահատութեանն կոթող կառուցեալ` զծածկեցելոցն բողոքեսցէ:
Բա'ց, հզաւր եւ գթած, զբժշկարանիդ կենաց վարդապետարան,
Զի զառ ի ներքոյսն մշակութեան կորուսչին սերմանց`
Մանգաղաւ կամացդ հուպ առ արմատ խուզեալ հնձեսցես:

Դ 
Դէմ եդեալ հետեւեալ առ քեզ,
Բոլորիցդ Աստուած, պետրոսեան աւրինակութեամբն,
Ի կենցաղիս ծովու մեղանացս ալեաց ընկլուզայ.
Մատո', ժամանեա' զաջդ կեցուցիչ յաւգնականութիւն ինձ` սասանեցելոյս:
Ընդ քանանուհւոյն ձայնի ի խորոց սրտիս պաղատիմ.
Սովեցելոյս ասպակասպաս, կաղկանձողական` ամենաթշուառ վտանգաւորիս,
Ապրո'ւստ կերակրոյ փշրանաց հացի
Ի բազմազեղդ քո սեղանոյ մասնաւորեսցես:
Արա' փրկութիւն նիւթոյ խորանիս` որդւոյս դառնութեան,
Որ եկիր խնդրել եւ կեցուցանել զիս` զկորուսեալս:
Զի քո է մեծութիւն, յաղթութիւն եւ զաւրութիւն,
Եւ դու ես քաւութիւն եւ բժշկութիւն, նորոգութիւն եւ երանութիւն,
Եւ քեզ վայել է փառք եւ երկրպագութիւն յաւիտեանս:
Ամէն:

Ա 

Արդ, Տե՜ր զորությանց, մեծութուն ահեղ, 

Անտարակույս տեսողություն, կամք 

ամենաընդարձակ, առատությո՛ւն 

անպակաս. 

Ո՞վ կկարողանա պարերգության 

հանդեսով պատվել ցողի մեկ 

կաթիլը քո բարության, 

Դո՛ւ, որ հետամուտ ես միշտ միջոցներ 

գտնել իմ փրկության համար: 

Եվ դեռ ավելի պիտի գրեմ, որպեսզի 

պատմվի գալոց: 

Հրեշտակասեր չանվանվեցիր դու, որ 

հիմնեցիր պետությունները նրանց: 

Ոչ էլ ասացիր երբևիցե, թե սիրում ես 

երկինքն իր ջահերով, 

Որոնք քո մատներով հորինեցիր դու. 

Այլ ի պատիվ քեզ` մեծագույն գովության արժանի` մարդասիրությունը 

գերադասեցիր, 

Որով կրկնակի՛ մեծացրիր դու քո անունը 

անճառ սոսկալի խորհուրդներով: 

Լուսակերպարան երկրայիններին այն` 

սպասավորներ կոչեցիր 

Եվ հատուկ մատակարարումների 

վերակացուներ. 

Իսկ երկրածիններիս մահկանացու` 

Պերճացրիր դու տիրական և 

աստվածային քո պաշտելի անվամբ. 

Ամեն սահմանից, կշռից ու չափից վեր քո ծայրագույն բարության մաքուր 

ծորումի համար 

Կտակներ անթիվ և անբավ ճառեր 

հորինվեցին քեզ: 

Դու ևս, մեկն աստվածային էությունից, 

մարդանալով, 

Ոմանց` իրենց համար, և ոմանց` այլոց, 

Զեղեցիր կյանքի պարգևներ առատ, պես-

պես հրաշքներ, 

Սքանչելիքներ աստվածագործ և 

նշաններ ճշմարտատեսիլ: 

Եթե գթալով դու ողորմեցիր թերահավատ անդամալույծին, 

Տեսնելով, որ նրան խնամողները հույսով 

են դիմում քեզ, 

Ո՜րքան ավելի զորավոր պիտի լինի քո 

խոսքը ամենակարող 

Մաքրելու համար մարմինն ախտալից 

քեզ հառաչագին աղաղակողիս: 

Քանզի արդարև շատ ավելի մեծ հրաշք է 

սրբել անմաքուր հոգին, 

Քան թե լվացված պատկերը աղտին 

դարձնել անենթակա. 

Մանավանդ որ ավազանի շնորհն 

ավելանալով երկրորդի վրա` 

Է՛լ ավելի է բարձրացնում հայրենի փառքն անճառ: 

Բ 

Դո՛ւ ես, Տեր, որ մաքրում ես մեզ, 

Ինչպես առաջուց ցույց տվեցիր դու 

Մովսեսի վրա` քո ընտրյալի: 

Դու վերակացու եղար Հակոբի տոհմին,  

Նրա մեղքերի և անօրենությունների մեջ, 

Երբ Եգիպտոսում` հեթանոսական 

խավարում նրանք խարխափում էին: 

Դո՛ւ ես լուսավորում մեղավորներին 

իրենց ընթացքի մեջ, ըստ երգող 

Դավթի: 

Դո՛ւ ես, որ սրտի քարեղեն կարծրությունը 

փոխարկում ես մարմնի 

կակղության, 

Որպեսզի կարող լինի քո խոսքն իր մեջ 

ընդունելու: 

Դո՛ւ ես, որ կարող ես ընձեռել ա՛յլ սիրտ և մեկ ճանապարհ` 

Երկնչել քեզնից կյանքի բովանդակ 

տևողության մեջ: 

Դո՛ւ ես, որ խստամիտների մեջ դնում ես 

քո երկյուղը միշտ, 

Որպեսզի հավատքով ուշք դարձնեն քեզ, 

մարգարեների խոսքի համաձայն: 

Գ 

Քո աշխարհաստեղծ բերանի օրհնյալ 

շրթունքների աստվածեղեն 

անձրևների կաթիլը կենարար, Որպես բանալի` լսելիքներիս դռա՜նը 

մոտեցրու, 

Որով խորամանկ բանսարկու օձի թույնը 

վերցնես ու բժշկե՜ս դու: 

Քո ամենակալ ձեռքով բռնիր շարժվող 

գործիքն իմ խոսողության, 

Եվ ազդի՛ր նրան ձայնի զորություն, 

Դո՛ւ, որ տալիս ես լեզու բոլորին` ընտիր 

խոսելու. 

Որպեսզի ես էլ, դաստիարակվելով 

պատշաճապես, 

Չլինի, որ մեր նախահոր նման հանդուգն 

խոսելով` զրկվեմ քո լոյսից, 

Եվ անբանության դատապարտվեմ` 

որսողից քշված: 

Քո կենդանաբաշխ աջը երկարելով` 

Լուսավորի՛ր վերստին խավարած աչքերն իմ հոգու, 

Որ չլինի թե վիշապի շնչով մարելով 

լապտերն համարձակության` 

Գրվանի ներքո մնամ ծածկված:  

Վերցրո՛ւ անօրենություններն իմ, Տե՛ր, և 

նետիր նրանք խորքերը ծովի, 

Որ փոքր է անչափ քո անսահման 

մեծության համեմատությամբ, 

Ուր իմ մեղքերը կարող են սուզվել, ըստ 

մարգարեի: 

Կործանված հոգուս համար կանգնիր 

նշան վստահության, 

Որ չլինի թե կառուցվելով վհատության 

կոթող` 

Ծածկվածները հրապարակ հանի 

բարձրաձայն: 

Բա՛ց բժշկարանիդ կենաց 

վարդապետարանը, հզո՜ր և գթած, 

Որպեսզի մեր մեջ կորուսչի ցանած, 

մշակած բոլոր որոմները չար` 

Կամքիդ մանգաղով ընդհուպ արմատից 

հնձես ու թափես:

Դ 

Երբ Պետրոսի պես քայլերս ուզեցի 

ուղղել դեպի քեզ, Աստված բոլորի, 

Սուզվեցի և ես այս աշխարհային 

մեղսածուփ ծովի ալիքների մեջ, 

Մոտեցրու աջը քո ազատարար, օգնելու 

համար ինձ` սասանյալիս, 

Քանանուհու հետ ձայնակից` ե՛ս էլ սրտիս խորքերից 

Պաղատում եմ քեզ, ահա՛, սովահար 

որսորդական շան նման 

կաղկանձող. 

Քո բազմազեղուն ու ճոխ սեղանից բաժին 

հան և ինձ` թշվառ սովյալիս, 

Որպես ապրուստի կերակուր տալով 

փշրանքներն հացի: 

Փրկի՛ր նյութեղեն խորանն իմ, ո՛վ դու, 

Որ աշխարհ եկար փնտրելու կորածին և 

ապրեցնելու: 

Զի քո է մեծություն, հաղթություն և 

զորություն. 

Դո՛ւ ես քավություն և բժշկություն, 

նորոգություն և երանություն. 

Եվ քեզ է վայելում փա՜ռք, 

երկրպագություն հավիտյանս. ամեն: